Сѐ помалку се слушаа неговите тапи чекори кои имаа звук како да доаѓаа од бунар. Се оддалечуваше сѐ повеќе. Единствено се слушаqa моите осамени чекори газејќи го ладниот асвалт. Се изгуби, повеќе го немаше на видик.
Се сеќавам дека се движев со затворени очи, зашто одбивав да ја почувствувам болката која ја создава реалната слика.
А солзата која толку ја одрекував, се стркала директно на моето ланче со кристали, кое ја осветлуваше глувата ноќ.
И тогаш, едно безвучно „извини“ остана да виси во ноќта. И почна полека да испарува, заедно со него...
Lauren Mars, 2016
