Извини

Сѐ помалку се слушаа неговите тапи чекори кои имаа звук како да доаѓаа од бунар. Се оддалечуваше сѐ повеќе. Единствено се слушаqa моите осамени чекори газејќи го ладниот асвалт. Се изгуби, повеќе го немаше на видик. 
Се сеќавам дека се движев со затворени очи, зашто одбивав да ја почувствувам болката која ја создава реалната слика.
А солзата која толку ја одрекував, се стркала директно на моето ланче со кристали, кое ја осветлуваше глувата ноќ.
И тогаш, едно безвучно „извини“ остана да виси во ноќта. И почна полека да испарува, заедно со него...


   Lauren Mars, 2016

Меланхолија

Го подготви кафето токму какво што го сакаше. Голема шолја, четири лажички кафе, две лажички шеќер. Беше премногу врело, па почека да се излади малку, додека седна да пишува. Ниедна мудра мисла не ѝ доаѓаше, па само така шкрабаше неповрзани зборови.
Не ѝ се допадна тоа што го напиша, го избриша и, се фати за шолјата, кафето беше веќе изладено. Таа не сакаше изладено кафе.
Се приближи да отпие една голтка, сфати дека пие талог. Она најгоркото, на дното. Не се ни сети кога го испила целото кафе без да забележи. Кафето го снема, приказата остана недопишана.

Тој, пушејќи ја последната цигара од кутијата, објави тажна песна на Фејсбук. Во неа се пронајдоа три девојки, вклучувајќи ја и неа. На здравје кафето!

   Lauren Mars, 2016

Само едно прашање

„Ти, единствениот кој со својата несигурност, која ја претвораш во игнорирање, можеш во истиот момент да ме фрлиш во длабочините на тагата, бесна, каејќи се што воопшто те познавам и сум ти дала некакво значење, а од друга страна, со само еден збор можеш да направиш да скокам сѐ до таванот, исто како што се чувствувам енергично по испиеното дупло кафе, со четири лажичи.

Да, да, тебе ти се обраќам. Тебе, и никому друг. Имам само едно прашање, како ти успева? Како би го објаснил моето наежување, кое поминува низ целото тело како електрицитет, притоа кревајќи го секое влакненце на истото? А, паѓањето во црна бездна, во која се чини паѓам толку долго, а сѐ уште не сум го почувствувала дното? А, што со онаа љубовна спирала, знаеш, онаа која вртоглаво поминува низ мене, правејќи да го загубам тлото под нозете?

Зарем нема да кажеш ништо? Не, всушност, нема ни потреба, веќе се навикнав на тишината, која понекогаш е толку гласна, што ми ги распарчува мислите.“

Неслучајна случајност

„Чудно е тоа како неслучајната случајност умее толку да ги помести границите на неочекуваното.“

   Lauren Mars, 2016

  

Исто различни

И двајцата беа исти. Всушност, сакав да кажам различни. Или пак, исти, но на различен начин. Тој ја спаси од сивилото, а таа му го донесе нему. Тој направи таа непрестано да мисли на него, а во истиот момент тој престана да мисли на неа. И тогаш станаа исти, но различни. Среќни, но тажни. Исполнети, но празни. Случајност? Не, впрочем, сѐ е сплет на околности.

   Lauren Mars, 2016