Седеше така склопчена во едно ќоше од собата во она сиво утро, кога
бурата само што започна. Огромни топчиња град тропаа на нејзиниот прозорец, а
таа не се ни помрдна. Изгледа беше задлабочена во мислите. Наеднаш нејзиното
лице доби сериозен израз, а нејзините воздишки како да ја пееја најтажната
песна. Ѝ се доближив и ја прашав што ѝ е, а таа ми рече: „Никогаш не обидувај
се да вратиш нешто. И онака по извесно време и златото станува обична
бижутерија.“
Lauren Mars, 2013
No comments:
Post a Comment