На крајот од денот

„Ќе ти кажам нешто што на никој не сум му го кажал. На крајот од денот, во оние ладни, долги вечерни часови, кога се вовлекувам во кревет, и кога пушам цела кутија цигари од што не можам да заспијам, помислувам на неа. Не ме прашувај, ни сам не знам зашто. Ама ете помислувам. Не на оваа сега, не на онаа претходната или пак наредната, туку на неа. Баш на неа. А замисли, вчера посегнав по телефонот. Не, не е тоа што мислиш, не собрав храброст. А не знаеш колку копнеам да ѝ го слушнам гласот, не знам, некако ме развеселува. Тоа му доаѓа нешто како топол чај во зима, сфаќаш? Секоја вечер мислите што ме водат кон неа ме вадат од кожа. Значи нејќам, нејќам да мислам на неа. А најмногу од сѐ ја мразам помислата дека иако е толку далеку, таа е уште тука, во главава, во срцево, во вениве. Исто како никогаш да не си отишла.“

   Lauren Mars, 2013