„Ти, единствениот кој со својата несигурност, која ја претвораш во игнорирање, можеш во истиот момент да ме фрлиш во длабочините на тагата, бесна, каејќи се што воопшто те познавам и сум ти дала некакво значење, а од друга страна, со само еден збор можеш да направиш да скокам сѐ до таванот, исто како што се чувствувам енергично по испиеното дупло кафе, со четири лажичи.
Да, да, тебе ти се обраќам. Тебе, и никому друг. Имам само едно прашање, како ти успева? Како би го објаснил моето наежување, кое поминува низ целото тело како електрицитет, притоа кревајќи го секое влакненце на истото? А, паѓањето во црна бездна, во која се чини паѓам толку долго, а сѐ уште не сум го почувствувала дното? А, што со онаа љубовна спирала, знаеш, онаа која вртоглаво поминува низ мене, правејќи да го загубам тлото под нозете?
Зарем нема да кажеш ништо? Не, всушност, нема ни потреба, веќе се навикнав на тишината, која понекогаш е толку гласна, што ми ги распарчува мислите.“
No comments:
Post a Comment